Voorbereidingen
Blijf op de hoogte en volg Lincey
02 Januari 2014 | Nederland, Bergen op Zoom
Over precies 37 dagen stap ik in het vliegtuig naar Suriname. Ik vind het allemaal heel spannend en moet toegeven dat het de laatste tijd alleen maar spannender aan het worden is. In het begin was het allemaal nog heel abstract en bleef het alleen bij zoek- en papierwerk, maar ondertussen zijn er al diverse andere stappen ondernomen.
Ik ben de afgelopen maanden al volop bezig geweest met de voorbereidingen. Zo ben ik vanaf augustus/september al bezig met het zoeken van een stage. Dit was gelukkig snel geregeld en ik was vanaf begin September al voorzien van een stageplaats bij Stichting Betheljada. Een stichting met diverse tehuizen voor meervoudig gehandicapten. Het lijkt me echt super om de verschillen tussen Nederland en Suriname te zien. Dus ik ben heel benieuwd hoe ze dat daar allemaal organiseren.
Toen mijn stage eenmaal binnen was, kon ik mezelf weer richting op mijn visum. Om langer dan 3 maanden in Suriname te mogen verblijven, heb je namelijk een Machting van Kort Verblijf (MKV) nodig. Het verzamelen van de benodigde papieren voor de aanvraag heeft al de nodige tijd gekost.
Uren bij de gemeente om mijn geboorte-akte, verklaring omtrent gedrag en bewijs van burgelijke staat te krijgen. Om vervolgens naar Breda af te reizen voor een paar stempeltjes van de rechtbank. Je moet er wat tijd en geld voor over hebben, want voor ieder blaadje en stempeltje moet er natuurlijk betaald worden.
Verder moest ik voor mijn visum ook wat bewijsstukken aanleveren, over mijn financiële mogelijkheden, mijn verzekeringen en mijn stageovereenkomst. Hiervoor heb ik uren achter de computer gezeten en heb ik onnodig veel bomen om zeep geholpen, door alle kopietjes die ik gemaakt heb.
Uiteindelijk heb ik alles begin november opgestuurd naar het Consulaat van Suriname in Amsterdam. Zij controleren of alles aanwezig is en sturen het vervolgens door naar Suriname, waar alles grondig gecontroleerd wordt en (hopelijk) de aanvraag goedgekeurd wordt. Dit kan natuurlijk enige tijd duren, dus er wordt gevraagd om "even" 3 maanden te wachten op een reactie.
Tot nu toe zit ik dus nog steeds te wachten, want er zijn nog geen 3 maanden om. Ik kijk iedere week even op de website om te kijken of de aanvraag met mijn referentienummer al goedgekeurd is. Ondanks dat ik geen problemen verwacht, wordt het toch iedere keer spannender om te kijken. Want ja, ik moet mijn visum wel hebben om daar te mogen verblijven natuurlijk.
Nu ik aan dat visum toch niets meer kan veranderen, is het gewoon afwachten. Ondertussen heb ik al wat anderen voorbereidingen getroffen, zoals de inentingen. De eerste ronde was al op 6 September en ik werd gelijk lek geprikt. In allebei mijn armen en bennen werd er een inenting gespoten. Een tegen de Gele Griep, een tegen Difterie, Tetanus en Polio (DTP), een tegen Buiktyfus en een combinatiespuit tegen Hepatitis A en B.
Gelukkig heb ik nergens last van na de inentingen. De assistente van de huisarts gaf aan dat ik koorts kon krijgen na de inentingen, maar op een paar stijve armen en benen na, had ik helemaal nergens last van.
Op 18 oktober ben ik nog een keer terug geweest voor een inenting. Ik heb de combinatiespuit tegen Hepatitis A en B voor een tweede keer laten zetten, zodat hij langer geldig is. Ik heb toen wel een uur voor niets in de wachtkamer gezeten. De assistente was me vergeten en net toen ze naar huis wilde lopen, kwam ik maar eens vragen wanneer ik aan de beurt was. Gelukkig duurt het zetten van een inenting maar 2 minuten en kon ik daarna snel naar huis.
Als ik terugkom van Suriname laat ik die combinatiespuit nog eens zetten, zodat ik 25 jaar tot levenslang beschermd ben. Dit hangt een beetje af van het aantal antistoffen dat in je bloed zit.
Na de inentingen was het dan tijd voor het vliegticket. Dit ging eigenlijk vanzelf. Een aantal mede-studenten die ook naar Paramaribo reizen, hadden namelijk al een ticket. Ik vond het wel zo gezellig om samen met hen te reizen.
Alleen de terug datum was even kijken. Ik wil namelijk ook nog wat vakantie vieren als ik klaar ben met stage, zodat ik nog meer kan zien van Suriname. Binnen twee dagen had ik mezelf georiënteerd op de tickets en heb ik geboekt. Het ticket is van 8 februari tot 31 juli.
Na het boeken had ik wel even de kriebels. Het werd nu wel echt serieus en ik kan echt niet meer terug. Dat gaf wel even een raar gevoel, maar het voelde ook zo lekker. Ik zat gewoon te stuiteren op mijn bed en zou het liefst die dag nog vertrekken. Helaas moest ik op dat moment 4 maanden wachten, want het was pas half oktober.
Oke, stage CHECK, visum CHECK, inentingen CHECK, vliegticket CHECK, dan is het nu tijd voor een verblijfplaats. Ik begon toch wel wat zenuwachtig te worden. Bijna alle mede-studenten hadden namelijk al een kamer en ik was samen met 2 anderen nog op zoek naar een kamer.
Toen ik even later hoorde dat ook zij al een kamer hadden, was ik de enige zonder kamer. Ik had van meerdere mensen al gehoord dat er veel kamers al vol waren, dus ik vond het heel spannend. Het was ondertussen al eind november en ik had nog maar 3 maanden om iets te regelen. En hoe dichterbij je komt, hoe minder plek dat er natuurlijk over is.
Aangezien ik eerst niet echt duidelijke tips kreeg, ben ik maar concrete gaan vragen waar iedereen zat. Uiteindelijk heb ik een kamer gevonden bij 3 mede-studenten. Dat gaf wel gelijk heel veel rust, want ik weet bij wie ik nu woon en ik hoef niet alleen vanuit het vliegveld op zoek naar mijn kamer.
Nu de grootste dingen geregeld zijn, zoals vervoer, verblijf en stage kan ik het wat rustiger aan doen. Het aftellen kan beginnen!
Nog 37 dagen...
Liefs,
Lincey
Ik ben de afgelopen maanden al volop bezig geweest met de voorbereidingen. Zo ben ik vanaf augustus/september al bezig met het zoeken van een stage. Dit was gelukkig snel geregeld en ik was vanaf begin September al voorzien van een stageplaats bij Stichting Betheljada. Een stichting met diverse tehuizen voor meervoudig gehandicapten. Het lijkt me echt super om de verschillen tussen Nederland en Suriname te zien. Dus ik ben heel benieuwd hoe ze dat daar allemaal organiseren.
Toen mijn stage eenmaal binnen was, kon ik mezelf weer richting op mijn visum. Om langer dan 3 maanden in Suriname te mogen verblijven, heb je namelijk een Machting van Kort Verblijf (MKV) nodig. Het verzamelen van de benodigde papieren voor de aanvraag heeft al de nodige tijd gekost.
Uren bij de gemeente om mijn geboorte-akte, verklaring omtrent gedrag en bewijs van burgelijke staat te krijgen. Om vervolgens naar Breda af te reizen voor een paar stempeltjes van de rechtbank. Je moet er wat tijd en geld voor over hebben, want voor ieder blaadje en stempeltje moet er natuurlijk betaald worden.
Verder moest ik voor mijn visum ook wat bewijsstukken aanleveren, over mijn financiële mogelijkheden, mijn verzekeringen en mijn stageovereenkomst. Hiervoor heb ik uren achter de computer gezeten en heb ik onnodig veel bomen om zeep geholpen, door alle kopietjes die ik gemaakt heb.
Uiteindelijk heb ik alles begin november opgestuurd naar het Consulaat van Suriname in Amsterdam. Zij controleren of alles aanwezig is en sturen het vervolgens door naar Suriname, waar alles grondig gecontroleerd wordt en (hopelijk) de aanvraag goedgekeurd wordt. Dit kan natuurlijk enige tijd duren, dus er wordt gevraagd om "even" 3 maanden te wachten op een reactie.
Tot nu toe zit ik dus nog steeds te wachten, want er zijn nog geen 3 maanden om. Ik kijk iedere week even op de website om te kijken of de aanvraag met mijn referentienummer al goedgekeurd is. Ondanks dat ik geen problemen verwacht, wordt het toch iedere keer spannender om te kijken. Want ja, ik moet mijn visum wel hebben om daar te mogen verblijven natuurlijk.
Nu ik aan dat visum toch niets meer kan veranderen, is het gewoon afwachten. Ondertussen heb ik al wat anderen voorbereidingen getroffen, zoals de inentingen. De eerste ronde was al op 6 September en ik werd gelijk lek geprikt. In allebei mijn armen en bennen werd er een inenting gespoten. Een tegen de Gele Griep, een tegen Difterie, Tetanus en Polio (DTP), een tegen Buiktyfus en een combinatiespuit tegen Hepatitis A en B.
Gelukkig heb ik nergens last van na de inentingen. De assistente van de huisarts gaf aan dat ik koorts kon krijgen na de inentingen, maar op een paar stijve armen en benen na, had ik helemaal nergens last van.
Op 18 oktober ben ik nog een keer terug geweest voor een inenting. Ik heb de combinatiespuit tegen Hepatitis A en B voor een tweede keer laten zetten, zodat hij langer geldig is. Ik heb toen wel een uur voor niets in de wachtkamer gezeten. De assistente was me vergeten en net toen ze naar huis wilde lopen, kwam ik maar eens vragen wanneer ik aan de beurt was. Gelukkig duurt het zetten van een inenting maar 2 minuten en kon ik daarna snel naar huis.
Als ik terugkom van Suriname laat ik die combinatiespuit nog eens zetten, zodat ik 25 jaar tot levenslang beschermd ben. Dit hangt een beetje af van het aantal antistoffen dat in je bloed zit.
Na de inentingen was het dan tijd voor het vliegticket. Dit ging eigenlijk vanzelf. Een aantal mede-studenten die ook naar Paramaribo reizen, hadden namelijk al een ticket. Ik vond het wel zo gezellig om samen met hen te reizen.
Alleen de terug datum was even kijken. Ik wil namelijk ook nog wat vakantie vieren als ik klaar ben met stage, zodat ik nog meer kan zien van Suriname. Binnen twee dagen had ik mezelf georiënteerd op de tickets en heb ik geboekt. Het ticket is van 8 februari tot 31 juli.
Na het boeken had ik wel even de kriebels. Het werd nu wel echt serieus en ik kan echt niet meer terug. Dat gaf wel even een raar gevoel, maar het voelde ook zo lekker. Ik zat gewoon te stuiteren op mijn bed en zou het liefst die dag nog vertrekken. Helaas moest ik op dat moment 4 maanden wachten, want het was pas half oktober.
Oke, stage CHECK, visum CHECK, inentingen CHECK, vliegticket CHECK, dan is het nu tijd voor een verblijfplaats. Ik begon toch wel wat zenuwachtig te worden. Bijna alle mede-studenten hadden namelijk al een kamer en ik was samen met 2 anderen nog op zoek naar een kamer.
Toen ik even later hoorde dat ook zij al een kamer hadden, was ik de enige zonder kamer. Ik had van meerdere mensen al gehoord dat er veel kamers al vol waren, dus ik vond het heel spannend. Het was ondertussen al eind november en ik had nog maar 3 maanden om iets te regelen. En hoe dichterbij je komt, hoe minder plek dat er natuurlijk over is.
Aangezien ik eerst niet echt duidelijke tips kreeg, ben ik maar concrete gaan vragen waar iedereen zat. Uiteindelijk heb ik een kamer gevonden bij 3 mede-studenten. Dat gaf wel gelijk heel veel rust, want ik weet bij wie ik nu woon en ik hoef niet alleen vanuit het vliegveld op zoek naar mijn kamer.
Nu de grootste dingen geregeld zijn, zoals vervoer, verblijf en stage kan ik het wat rustiger aan doen. Het aftellen kan beginnen!
Nog 37 dagen...
Liefs,
Lincey
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
