This is it...
Blijf op de hoogte en volg Lincey
04 Augustus 2014 | Nederland, Bergen op Zoom
Daar is ie dan... mijn laatste reisverslag. Terwijl ik aan dit reisverslag begon, zat ik nog aan tafel in de Toscastraat. Ondertussen ben ik al thuis, want ik heb het reisverslag niet meer af kunnen schrijven daar, want de tijd ging weer eens sneller dan gedacht.
De laatste weken was dit eigenlijk constant het geval. Iedere dag vloog voorbij en het einde van mijn avontuur is voorbij gevlogen. Allereerst moest ik natuurlijk mijn stage afronden. Dit ging niet helemaal gesmeerd, want ik was toch langer bezig met mijn verslag dan verwacht. Hierdoor moest ik mijn eindgesprek een weekje uitstellen. Gelukkig is dat in Suriname geen probleem en had de docent uit Nederland er ook vrede mee. Uiteindelijk is dit allemaal netjes afgerond en kon ik beginnen aan mijn VAKANTIEEEE!!! De laatste twee weken heb ik helemaal NIETS gedaan. Maar met NIETS, bedoel ik ook helemaal NIETS!!! Ik heb lekker genoten van mijn hangmat, het zwembad, de zon, de muziek en de films. Geen stress, geen spanning, alleen maar rust en stilte. HEERLIJK!
Ik had 1,5 week lang niet het idee dat ik al naar huis zou gaan. Dit besef kwam pas echt op het moment dat ik maandag begon met mijn koffer inpakken. Ik heb uren gedacht dat het nooit zou passen en de kofferstress begon toe te nemen. Met veel passen en meten en heel wat proppen, is het me dan toch gelukt om alles erin te krijgen. Ondertussen heb ik mijn koffer wel 100x open gemaakt om er nog iets bij te stoppen en er nog wat uit te halen.
Op donderdag was het dan zover. De allerlaatste dag in de Toscastraat. Het was vreemd om daar te zitten, helemaal alleen in het huis. Bijna iedereen zat alweer in Nederland en zit alweer in de dagelijkse sleur. De mensen die er nog waren, genoten volop van familie en vrienden die op bezoek waren. En ik zat daar te wachten. Te wachten op de taxi die mij naar de luchthaven zou brengen. Mijn vlucht had ondertussen al 2,5 uur vertraging en ik was in de veronderstelling dat ik dus 2,5 uur extra kon genieten van het Toscahuis. Helaas, pindakaas! Die grap ging natuurlijk niet op, want ik moest gewoon op tijd inchecken en 2,5 uur langer wachten op de luchthaven. Dikke vette pech!!
Het was dan ook even schrikken toen Oliver gewoon om 13:15 uur voor de deur stond. Op dat moment zat ik nog rustig aan dit reisverslag te typen en was ik helemaal nog niet bezig met mijn vlucht. Ik moest mezelf dan ook heel snel haasten om de laatste spullen nog in te pakken en mezelf om te kleden. Uiteindelijk ben ik om 13:30 uur vertrokken naar Helena, zodat we samen naar de luchthaven konden.
Op dat moment heb ik afscheid moeten nemen van alles en iedereen in Suriname. Een prachtig land met een verschrikkelijk mooie natuur. Een natuur vol bomen, planten, struiken en honderden verschillende dieren. Dieren die niet allemaal even leuk en aardig zijn als je ze tegen komt. Dieren die ik liever niet al te vaak tegen kom, omdat ik er stiekem toch wel bang voor ben. Maarja, je leeft maar één keer... dus waarom niet even op de foto met die kaaiman, die boomslang of die tarantula. Momenten die ik nooit ga vergeten.
Net als alle momenten waarin ik verbaasd of verwonderd was. De eerste keer dat ik links op de weg reed, de eerste keer dat ik betaalde met SRD's, de eerste keer dat ik bijna van mijn fiets af gereden werd, de eerste keer dat er naar me gefloten en gekust werd op straat of de eerste keer dat ik roti at. Of het moment dat mensen uit hun auto stappen boodschappen gaan doen, terwijl de motor gewoon nog draait, het moment dat je beseft dat de krotten hier gewoon naast de grootste villa's staan of het moment dat je beseft met hoe weinig inkomen de Surinamers eigenlijk rond moeten komen. Fietspaden zijn er niet vanzelfsprekend, stoepranden evenmin, de goot is er een heus gat en de meeste honden blaffen je nog 5 min na.
Zoveel verschillen met Nederland en toch voelde ik me thuis. Ik voelde me thuis, omdat de mensen er gastvrij zijn en ik altijd bij de buren aan kon kloppen voor hulp.
Het is een thuis wat ik op dit moment al heel erg mis!
I love you Su!
You'll always be in my heart <3
De laatste weken was dit eigenlijk constant het geval. Iedere dag vloog voorbij en het einde van mijn avontuur is voorbij gevlogen. Allereerst moest ik natuurlijk mijn stage afronden. Dit ging niet helemaal gesmeerd, want ik was toch langer bezig met mijn verslag dan verwacht. Hierdoor moest ik mijn eindgesprek een weekje uitstellen. Gelukkig is dat in Suriname geen probleem en had de docent uit Nederland er ook vrede mee. Uiteindelijk is dit allemaal netjes afgerond en kon ik beginnen aan mijn VAKANTIEEEE!!! De laatste twee weken heb ik helemaal NIETS gedaan. Maar met NIETS, bedoel ik ook helemaal NIETS!!! Ik heb lekker genoten van mijn hangmat, het zwembad, de zon, de muziek en de films. Geen stress, geen spanning, alleen maar rust en stilte. HEERLIJK!
Ik had 1,5 week lang niet het idee dat ik al naar huis zou gaan. Dit besef kwam pas echt op het moment dat ik maandag begon met mijn koffer inpakken. Ik heb uren gedacht dat het nooit zou passen en de kofferstress begon toe te nemen. Met veel passen en meten en heel wat proppen, is het me dan toch gelukt om alles erin te krijgen. Ondertussen heb ik mijn koffer wel 100x open gemaakt om er nog iets bij te stoppen en er nog wat uit te halen.
Op donderdag was het dan zover. De allerlaatste dag in de Toscastraat. Het was vreemd om daar te zitten, helemaal alleen in het huis. Bijna iedereen zat alweer in Nederland en zit alweer in de dagelijkse sleur. De mensen die er nog waren, genoten volop van familie en vrienden die op bezoek waren. En ik zat daar te wachten. Te wachten op de taxi die mij naar de luchthaven zou brengen. Mijn vlucht had ondertussen al 2,5 uur vertraging en ik was in de veronderstelling dat ik dus 2,5 uur extra kon genieten van het Toscahuis. Helaas, pindakaas! Die grap ging natuurlijk niet op, want ik moest gewoon op tijd inchecken en 2,5 uur langer wachten op de luchthaven. Dikke vette pech!!
Het was dan ook even schrikken toen Oliver gewoon om 13:15 uur voor de deur stond. Op dat moment zat ik nog rustig aan dit reisverslag te typen en was ik helemaal nog niet bezig met mijn vlucht. Ik moest mezelf dan ook heel snel haasten om de laatste spullen nog in te pakken en mezelf om te kleden. Uiteindelijk ben ik om 13:30 uur vertrokken naar Helena, zodat we samen naar de luchthaven konden.
Op dat moment heb ik afscheid moeten nemen van alles en iedereen in Suriname. Een prachtig land met een verschrikkelijk mooie natuur. Een natuur vol bomen, planten, struiken en honderden verschillende dieren. Dieren die niet allemaal even leuk en aardig zijn als je ze tegen komt. Dieren die ik liever niet al te vaak tegen kom, omdat ik er stiekem toch wel bang voor ben. Maarja, je leeft maar één keer... dus waarom niet even op de foto met die kaaiman, die boomslang of die tarantula. Momenten die ik nooit ga vergeten.
Net als alle momenten waarin ik verbaasd of verwonderd was. De eerste keer dat ik links op de weg reed, de eerste keer dat ik betaalde met SRD's, de eerste keer dat ik bijna van mijn fiets af gereden werd, de eerste keer dat er naar me gefloten en gekust werd op straat of de eerste keer dat ik roti at. Of het moment dat mensen uit hun auto stappen boodschappen gaan doen, terwijl de motor gewoon nog draait, het moment dat je beseft dat de krotten hier gewoon naast de grootste villa's staan of het moment dat je beseft met hoe weinig inkomen de Surinamers eigenlijk rond moeten komen. Fietspaden zijn er niet vanzelfsprekend, stoepranden evenmin, de goot is er een heus gat en de meeste honden blaffen je nog 5 min na.
Zoveel verschillen met Nederland en toch voelde ik me thuis. Ik voelde me thuis, omdat de mensen er gastvrij zijn en ik altijd bij de buren aan kon kloppen voor hulp.
Het is een thuis wat ik op dit moment al heel erg mis!
I love you Su!
You'll always be in my heart <3
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
