Mi gudu in Su!

Oke, mijn idee om iedere 2 weken een verslag te typen, gaat me toch niet helemaal lukken. Maar bij deze toch weer even een updateje van de afgelopen maand.

Laten we eens beginnen met mijn bezoekje aan de SEH. Wat een ramp is dat hier zeg. Mocht je echt spoed hebben, dan moet je toch nog even geduld hebben. Als je binnen komt, mag je eerst achteraan in een rij aansluiten om jezelf aan te melden. Vervolgens mag je bij het volgende loketje alvast de 100 SRD betalen voor het consult.
Als je dat gedaan hebt, ga je een lange wachttijd tegemoet in de eerste wachtkamer. Ja ja, de EERSTE... Want als je na een uur eindelijk omgeroepen wordt, denk je natuurlijk dat je aan de beurt bent, maar schijn bedriegt. Dan mag je allerlei metingen ondergaan... van je bloeddruk en je hartslag, tot je temperatuur en je gewicht. Vervolgens mag je in die TWEEDE wachtkamer nog eens drie kwartier wachten. Om dan uiteindelijk bij de dokter te horen wat je eigenlijk al wist... Een oorontsteking. Dus oordruppels en wat antibiotica en dan moet het na 4 dagen weer beter gaan. En dat was gelukkig ook zo =) Net op tijd om zonder pijn te gaan genieten met mijn schat.

Donderdag 24 april was het dan ein-de-lijk zo ver... Ik mocht Joey ophalen van de luchthaven!! Na eerst wat gedoe met de taxi en een gespannen ritje naar de luchthaven, was ik maar al te blij om mijn lieverd weer te zien. Ook de terugreis naar huis was weer wat gespannen, maar dat mocht mijn blijdschap niet drukken.

Het eerste weekend hebben we gelijk een mooie trip gehad naar Galibi. Eerst met de bus naar de instapplaats van de boot gereden, om vervolgens naar Frans-Guyana te kunnen varen. Daar hebben we de gevangenis gezien en wat rondgelopen op de markt.
Vervolgens mochten we 2,5 stil zitten in een korjaal (de boot). Ik kan je vertellen dat je kont nog steeds niet went aan die houten bankjes. Na zo'n lange tijd krijg je toch weer een houten kont. En in dit geval ook een zeiknat pak. Want we hebben 2,5 uur tegen de stroom van de rivier in gevaren, dus aan het einde van de tocht kon je me gewoon uitwringen. Gelukkig zag ik er de lol nog wel van in, al was ik nog wel één van de weinigen die er nog om kon lachen.
Toen we eenmaal op Baboensanti aankwamen, mocht iedereen zijn bedje uitzoeken en zijn kamertje inrichten. Omdat we van te voren wisten dat er te weinig bedden zouden zijn, hadden Joey en ik onze hangmatten meegenomen. we hebben die heel professioneel op laten hangen door een local... nouja, professioneel?! Ik had nog enige twijfel of ik wel zou blijven hangen toen ik in mijn hangmatje ging liggen. Maar uiteindelijk is dat allemaal goed gekomen.
's Avonds zijn we met de groep een rondje gaan lopen over het eiland, op zoek naar schildpadden. We moesten stil zijn en mochten niet met onze zaklampen schijnen, omdat we anders de schildpadden weer weg zouden jagen. We zijn eerst een aantal schildpadden voorbij gelopen, waar ik eigenlijk helemaal niets van snapte. Ik werd daarom een beetje chagrijnig, omdat ik gewoon wilde kijken wat die beesten aan het doen waren. Uiteindelijk snapte ik het wel, want die beesten die graven eerst een gat en gaan dan pas eieren leggen. Maarja, het is een schildpad he... dus dat gaat allemaal niet zo snel ;). Uiteindelijk hebben we wel het hele proces gezien van het graven, eieren leggen, begraven en het teruglopen naar de zee.
Daarna zijn we terug gegaan naar de accommodatie waar we sliepen. Toen ik 's morgens om half 6 gewekt werd om de zonsopgang te zien, vertelde Pris dat er bij mijn voeten onder mijn hangmat gewoon een schilpad lag. Ik hing met mijn hoofd uit mijn hangmat en zag daar een gigantische schildpad aan mijn voeteneind. PRACHTIG!!
Vervolgens nog een kleine strandwandeling gemaakt en genoten van de prachtige zonsopgang. Die overigens heel snel ging. Binnen een half uur was de zon vanuit de zee tot aan de hemel gerezen.
Na een goed ontbijt zijn we weer met de boot vertrokken. Onderweg zijn we nog gestopt op Galibi om souveniertjes te kopen en de doodskopaapjes eten te geven. Wat is het toch schattig om een aapje een Oreo koekje te zien eten!! Hij pakt het koekje echt aan twee kanten vast, trekt het uit elkaar en eet alleen het witte gedeelte op. ZOOOO LIEF!!

Het tweede weekend hebben we weer genoten van een prachtige trip. Deze keer was het Raleighvallen-Voltzberg. We waren met een klein groepje, wat echt heel chill was. We startte met z'n 5'en en uiteindelijk zijn we samen gegaan met een ander clubje van 3. Met z'n 8'en hebben we 4 dagen samen genoten. Het begon al met de accommodatie... een prachtige hut met uitzicht op de stroomversnelling en daar achter de jungle. Gewoon het paradijs!!
De tweede dag was het wel gelijk aan de bak. We hebben eerst een hele wandeling van 2,5 door de jungle gedaan voor we aan de voet van de Voltzberg waren. Vervolgens hebben we 20 minuutjes echt geklommen om de berg op de komen. Wat een karwei is dat zeg, poehpoeh!! Helemaal buiten adem hebben we het toch gered =) YES WE DID IT!!
Daarna weer terug naar beneden, door de jungle om heerlijk te genieten van een natuurlijke massage onder de waterval. Ik zou er dagen kunnen blijven staan, HEERLIJK!!
De volgende dag een relaxt tochtje richting Moedervallen gedaan. Een mooie stroomversnelling waar we lekker hebben kunnen ontspannen.
's Avonds hebben we genoten van een kampvuur. Alle mannen hadden hout verzameld en de pyromanen onder ons mochten een fikkie stoken. Als één grote familie hebben we een uur rond het kampvuur gezeten, waarna we ook nog een mooi optreden kregen van de Raleighboys. Alle locals die samen een swingend feestje maakten.
Echt een geweldige trip, met super gezellige lieve mensen. Vooral de gidsen en de kok waren super!! Ik heb werkelijk waar mezelf helemaal kapot gelachen. Daarbij heb ik ook mijn woordenboek weer wat uit mogen breiden... KOUSEBAAAAAAAAND!! Dat is echt INTERNATIONAAAAAAL!! En als we gedag zeggen, zeggen we voortaan CHIAOO MING!!

Toen we weer uitgerust waren van de trip, konden we er weer helemaal tegenaan. Tijd voor een helse fietstocht van 50 km. Wat heb ik afgezien zeg... Een brandende zon en een kont waar gewoon geen gevoel meer in zat. De locals verklaarden ons allemaal voor gek als we weer eens de weg vroegen. Wie gaat er nu zo ver fietsen in die hitte?!
Maaaaar dat mocht de pret niet drukken, want we hebben echt genoten van de gezelligheid met Pris en Ax, de natuur, het uitzicht en de dieren in natuurpark Peperpot.

Verder hebben we nog wat standaard dingetjes bezocht, zoals het onafhankelijkheidsplein, de palemntuin, 't Vat, Zus & Zo, de Colakreek en de winkeltjes in het centrum.
Owja. en we hebben natuurlijk heeeeeeeeel vaak lekker rondgehangen bij het zwembad in de Toscastraat. Gezellig wat slap ouwehoeren en nog lekker bijbruinen ook ;). Wat een leventje!!

Helaas is er een tijd van komen en een tijd van gaan. En op donderdag 15 mei was de tijd van gaan toch echt gekomen. Met mijn emotionele steun Pris en Ax zijn Joey en ik naar de luchthaven gereden.
Ik heb geschreeuwd als een klein kind. Zo moeilijk dat het is om na 3 weken toch weer afscheid te moeten nemen. Toen ie hier was, leek het net of hij nooit weg was geweest, maar dan moet je gewoon wéér afscheid nemen.
Ik heb het dan ook best moeilijk gehad die avond. Gelukkig hebben Pris en Ax me goed opgevangen en hebben we lekker gegeten en samen een aflevering van Gossip Girl gekeken. Daarna was het tijd om mijn bedje in te duiken. Ondanks dat ik heel moe was, kon ik toch niet slapen. Ik heb heel de nacht de vliegtuig track in de gaten gehouden. Ik ben ook pas gaan slapen toen ik van Joey een appje kreeg dat ie geland was en dat alles goed was gegaan.

Nu gaat het gewone leventje weer beginnen. Ik heb dit weekend alweer wat uurtjes achter mijn laptop door gebracht en heb redelijk wat aan school gewerkt. Vanaf morgen ga ik weer beginnen met stage lopen. Dat zal wel weer even wennen worden, na al dat feesten, uitslapen en niets doen ;) Maar dat komt ook wel weer goed.

JUST KEEP SMILING!!

Liefs,
Lincey